Η ΙΣΤΟΡΙΑ
Το Πήλιο τιμήθηκε με το μυθικό πέρασμα θεών, ημίθεων και ηρώων. Υμνήθηκε από τους αρχαίους για την πυκνή του βλάστηση και τη μυστηριακή ομορφιά του. Ο Όμηρος το αποκαλεί “εινοσίφυλλον” για τις πολλές καταιγίδες που το δέρνουν. Ο Ησίοδος το αποκαλεί “υλήεν” για τα δάση του, ενώ ο Ευρυπίδης “άξενον” για τις συχνές τρικυμίες. Ο Δικαίαρχος και ο Πίνδαρος περιγράφουν τους γάμους του Πηλέως και της Θέτιδας που έγιναν σε μια απ’ τις πιο ψηλές κορφές του.
Ο πιο γνωστός πηλιορείτικος μύθος είναι ο μύθος των Κενταύρων. Ο Κένταυρος Χείρωνας ήταν ο σοφός,, ο δυνατός, ο δάσκαλος. Σπουδαίοι μαθητές του ήταν ο Αχιλλέας και ο Ιάσονας. Λέγεται ότι ο Ιάσονας έκοψε ξύλα οξυάς απ’το Πήλιο για να κατασκευάσει την Αργώ και να ξεκινήσει έτσι για την Αργοναυτική εκστρατεία. Το άντρο του Χείρωνα λένε ότι βρίσκεται πιο πάνω απ’το Πλιασίδι. 
Τα ευρήματα των αρχαίων χρόνων είναι λιγοστά. Γύρω στις δέκα μικρές πόλεις ήταν κτισμένες στις πλαγιές του Πηλίου. Ασήμαντα ερείπια βρίσκονται σπαρμένα στις πλαγιές. Κολόνες δωρικές κάποιου άγνωστου ναού και τάφοι γεωμετρικοί βρέθηκαν στη Θεοτόκου. Ερείπια τείχους στην Μπάου, στα Λεχώνια και στο Κεραμίδι. Όστρακα αγγείων στο Λόφο της Επισκοπής στον Άνω Βόλο.
Μετά το δωδέκατο αιώνα στο Ανατολικό και Δυτικό Πήλιο υπάρχουν μερικοί οικισμοί και συγχρόνως όλο το βουνό γεμίζει από μοναχούς που ιδρύουν στις πλαγιές μονές και μονυδρία. Το δεκατοτρίτο αιώνα ο μοναχικός βίος ακμάζει στο Πήλιο και χτίζονται μεγάλα μοναστήρια στη Μακρινίτσα, στο Λόφο της Επισκοπής. Σήμερα δε σώζεται σχεδόν τίποτα. Διάφορα αρχιτεκτονικά τους μέλη βρίσκονται σήμερα σε μεταβυζαντινούς ναούς της Παναγίας στη Μακρινίτσα, του Αγίου Νικολάου στην Πορταριά και της Επισκοπής στον ΄Ανω Βόλο.
Αρχές του δεκατουπέμπτου αιώνα η Θεσσαλία περιέρχεται στα χέρια των Τούρκων. Τότε πολλοί κάτοικοι από την παραλιακή και την υπόλοιπη Θεσσαλία ανεβαίνουν στο Πήλιο για ασφάλεια. Αναπτύσσονται οικισμοί γύρω απ’τα μοναστήρια. Η ανάπτυξη των χωριών του Πηλίου ήταν βασικά συνέπεια των προνομίων που τους είχαν παραχωρήσει οι Τούρκοι. Η περιοχή του Πηλίου ήταν αυτοδιοίκητη και ανήκε στη Βαλιδέ-Χανούμ τη μητέρα του Σουλτάνου. Ο Σουλτάνος Μαχμούτ ανέβηκε στο Πήλιο για κυνήγι (όταν κάποτε επισκέφθηκε τη Λάρισα) και ενθουσιάστηκε απ’την ομορφιά του και έτσι το χάρισε στη μήτερα του.
Τα χωριά του Πηλίου ήταν χωρισμένα σε βακούφια και χάσια. Οι φόροι στα βακούφια ήταν ελαφρύτεροι. Φυσικό επακόλουθο ήταν η οικονομική ανάπτυξη. Τα βιοτεχνικά τους προϊόντα ήταν μετάξι, ελιές και σύκα. Αργότερα έφτιαχναν παππούτσια και πολλά άλλα είδη υφαντικής. Έτσι οργανώθηκε το εμπόριο με πρακτορεία και καταστήματα στην Πόλη, στη Σμύρνη, στη Μολδοβλαχία. Μετεφέρονται αγαθά με πλοία της Ζαγοράς που φτιάχνονται στους ταρσανάδες της Παλιάς Μιτζέλας και του Τρίκερι. Εξάγονται με καράβια και με μουλάρια ως τη Βιέννη και τη Βουδαπέστη.
Οι Πηλιορείτες γίνονται πρωτοπόροι της οικονομικής αναγεννήσεως της τουρκοκρατούμενης Ελλάδας. Δεν πλουτίζουν μόνο οικονομικά αλλά και πνευματικά καθώς έρχονται σε επαφή με προοδευμένους Ευρωπαίους. Έτσι έχουμε σπουδαίο σχολείο και πλούσια βιβλιοθήκη στη Ζαγορά. Ο Ρήγας Βελεστινλής φοίτησε σ’ αυτό. Οι Μηλιές έχουν πρωτοπόρο σχολείο με όργανα φυσικής και χημείας και βιβλιοθήκη ξακουστή, που υπάρχει ακόμη. Από τις Μηλιές είναι ο Δανιήλ Φιλιππίδης, διδάσκαλος του Γένους, και ο Άνθιμος Γαζής. Μαζί με τον Γρηγόριο Κωνσταντά, τον Πατριάρχη Καλλίνικο Γ΄, το Φίλιππο Ιωάννου έπαιξαν σπουδαίο ρόλο στην οικονομική, πολιτική και πνευματική ζωή του Πηλίου στα χρόνια της Τουρκοκρατίας.
Στη Ζαγορά άνθισε η εμποροβιοτεχνία μεταξωτών κλωστών και μάλλινων υφασμάτων. Η Μακρινίτσα είχε ανεπτυγμένο το εμπόριο και τη βυρσοδεψία.
Υπέροχες ζωγραφιές μοιάζουν όλα τα χωριά του Πηλίου. Είναι τόσο ταιριασμένα με το φυσικό περιβάλλον που νομίζεις πως δε χτίστηκαν από ανθρώπινα χέρια, αλλά φύτρωσαν στην πηλιορείτικη γη.
Βουβοί μάρτυρες της πηλιορείτικης ιστορίας είναι τα φημισμένα αρχοντικά που είναι σκορπισμένα σ’ όλα τα χωριά. Πετρόχτιστα, ογκώδη, με ξύλινα χαγιάτια και πέτρινες σκεπές από πηλιορείτικες πλάκες. Αντικρίζοντας τα παλιά αρχοντικά νιώθεις την περασμένη δόξα και μεγαλείο τους.
Την ομορφιά και το μεγαλείο των χωριών συμπληρώνουν οι παλιές εκκλησίες και τα πολλά ξωκλήσια. Στις περισσότερες θα βρεις απαράμιλλου κάλλους παλιά, σαρακοφαγωμένα ξυλόγλυπτα τέμπλα και εικονοστάσια. Όλα φτιαγμένα με μεράκι από το προικισμένο χέρι πολλών λαϊκών καλλιτεχνών.
Στην Ανακασιά στο σπίτι του Γιάννη Κοντού, στην Άλλη Μεριά στο φούρνο του Βελέντζα υπάρχουν ζωγραφιές του ξακουστού λαϊκού ζωγράφου Θεόφιλου. Οι τοιχογραφίες που στολίζουν τους εσωτερικούς τοίχους των πηλιορείτικων αρχοντικών έχουν θέματα απ’ τη φύση και τη ζωή της περιοχής. Στις εκκλησίες θα δούμε εκτός απ’ τις αγιογραφίες και τοιχογραφίες με άλλα θέματα και δείγματα ξυλογλυπτικής και λιθογλυπτικής.
Το Πήλιο μπορεί να θεωρηθεί μουσείο της ελληνικής λαϊκής τέχνης.
Read more: https://taxideuodasstopelio.webnode.com/
ΤΟΥ ΠΗΛΙΟΥ
Πήλιο! Το “βουνό βουνών καμάρι”. Το παραδεισένιο βουνό όπου συσσωρεύεται όλη η ομορφιά της ελληνικής φύσης. Ψηλότερη κορφή του το Πλιασίδι. Η ανατολική πλευρά του κατεβαίνει απότομα στο Αιγαίο, ενώ η δυτική κατεβαίνει πιο μαλακά προς τον Παγασητικό.